Daodejing

De Doadejing (Tao The Ching) is het belangrijkste klassieke boek van het taoïsme. Met zijn 81 korte hoofdstukken is het het kleinste grote werk uit de wereldliteratuur. Traditioneel werd het toegeschreven aan Laozi (Lao-tse) die een oudere, vrolijkere tijdgenoot van Confucius zou zijn geweest, in werkelijkheid is het waarschijnlijk een geleidelijk ontstane anthologie. Het is een mengeling van mystiek, filosofie, pragmatisme, humor en poëzie uit het axiale tijdperk (800-200 v.Chr.), waarin de mensheid uit zijn primitieve mythische sluimer ontwaakte. De taal van de Daodejing blijkt telkens nieuwe generaties lezers te kunnen boeien met zijn intrigerende vertolkingen van de kosmische verbondenheid van alles, de Weg (Tao), waar alles uit voortkomt en die overal in zit; met concepten als ‘wu wei’, niet-doen, en de hieraan gerelateerde kijk op de zachte krachten als zijnde de sterkste: het water, nederigheid, de minste-zijn, het vrouwelijke, yin. De toon is die van een laconieke, soms droogkomische oude wijze, zo als we die kennen van het zenboeddhisme, dat o.a. uit het taoïsme is voortgekomen. De vertaling van Bartho Kriek van dit wereldwijd geliefde Chinese werk maakt het bovendien mogelijk te genieten van de poëzie ervan.